درک اساتید و دانشجویان از ارتباط استاد و دانشجو در آموزش بالینی پرستاری: تحلیل محتوای کیفی

زمینه و هدف: ارتباط استاد و دانشجو در حال حاضر با توجه به تغییر پارادایم زیربنای آموزش پرستاری و تأکید آن بر محوریت ارتباط، قطعأ از آنچه در گذشته بوده متفاوت است و شناخت مفهوم این ارتباط در پارادایم انسان گرایانه و از دیدگاه اساتید و دانشجویان ضرورتی اجتناب ناپذیر است. این مطالعه با هدف تبیین درک اساتید و دانشجویان پرستاری از ارتباط استاد و دانشجو در آموزش بالینی پرستاری انجام شده است. روش: مطالعه حاضر به روش کیفی با رویکرد تحلیل محتوای مرسوم انجام شده است که در آن 8 دانشجوی پرستاری مقطع کارشناسی با تجربه گذراندن کارآموزی و 10 نفر از اساتید بالینی با حداقل یک سال تجربه آموزش بالینی در دانشکده پرستاری مامایی مشهد با نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه های نیمه ساختار یافته استفاده گردید. برای کاهش و نام گذاری داده ها، بدست آوردن کدهای تحلیلی و در نهایت تشخیص طبقات و مضامین از رویکرد تحلیل محتوی استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها، دو طبقه اصلی در مورد درک از ارتباط درآموزش بالینی پرستاری را نشان داد که عبارتند از 1) ارتباط شایان ( برآیندها، ویژگیها و مهارتهای ارتباط) 3) گفتگوی ناگفته (رفتارها و وضعیت ظاهری) نتیجه گیری: درک اساتید و دانشجویان پرستاری در ایران از ارتباط در آموزش بالینی پرستاری در مواردی از سایر کشورها متفاوت است و به دلیل چنین تفاوت هایی منطبق با فرهنگ ما، باید به مفهوم ارتباط از دیدگاه آنها بنگریم.